Hoe een unieke prestatie in het verleden werd neergezet door oud speler en trainer Kick Maatman.
Drie titels op rij voor De Gazelle, unieke prestatie van bijzonder Deventer gezelschap: ‘Bij overlijden van lid werd clublied gezongen’
Dennis Arentsen 10-07-23.
Wie: Kick Maatman (44), trainer van De Gazelle.
Wedstrijd: De Gazelle-Epe 4-1, 14 mei 2006.
Waarom: Maatman en de kleine Deventer amateurclub De Gazelle worden voor het derde jaar op rij kampioen en promoveren naar de tweede klasse. Over een hechte gemeenschap, een bijzonder stel voetballers en een unieke prestatie.
,,Het is wel eens vaker voorgekomen dat een club drie keer op rij kampioen werd. Maar dan was er een financiële suikeroom die spelers aantrok en zakken vol met geld bood. Dat was bij De Gazelle niet aan de orde. Wij waren vrienden, een hechte voetbalfamilie. Ook als selectie draaiden we gewoon mee in de bardiensten.’’
Het is het voorjaar van 2006 als De Gazelle voor het derde seizoen op rij de kampioensvlag hijst. ,,Maar deze was met afstand het meest bijzonder’’, straalt Kick Maatman, dan bezig aan zijn vierde jaar als trainer van de Deventer volksclub. ,,In de vierde en vijfde klasse staken we er kwalitatief ver bovenuit en voelde het alsof we het aan onze stand verplicht waren om de titel te pakken. Dat was in 3B niet meer aan de orde. Lange tijd zag het er ook helemaal niet naar uit dat we kampioen zouden worden. Eind april verloren we nog van onze concurrent Be Quick en leek de nacompetitie het hoogst haalbare.’’
Maar de Zutphenaren verloren in de voorlaatste speelronde verrassend van Epe, waarmee De Gazelle op die 14de mei op pole-position lag voor de titel. ,,Epe was de sleutel, maar moest ook zelf winnen om de nacompetitie te bereiken. Maar wij waren oppermachtig en ik heb zelf geen moment getwijfeld aan een overwinning.’’
‘Maatman straalt een welhaast arrogante rust uit in de eerste helft’, schrijft de Stentor een dag later. ,,Ik snap dat wel. Het was halverwege 0-0, maar wij scoorden vrijwel altijd en wist dat het goed kwam. Joost ter Stege scoorde kort na rust en daarna liepen we snel uit.’’
Mega-omzet:
Op het veld van buurman Go-Ahead brak een roodzwart volksfeest uit. ,,‘Forza De Gazelle’ stond er op een gigantisch spandoek. We waren een kleine club met tweehonderd leden, maar volgens mij stonden ze er allemaal. Prachtig en kenmerkend voor deze club. Het was er elke week groot feest, elke zondag weer puilde de kantine uit. Soms kwamen we als selectie na een uitwedstrijd amper binnen. Veel mensen uit voetballend Deventer kwam op zondagavond samen voor een feestje. Er werden mega-omzetten gedraaid en het was altijd gezellig. De warmte van het Gazelle-nest was uniek voor de stad.’’
De club verdubbelde qua ledenaantal, maar behield het volkse karakter. ,,Iedereen leefde voor de club, had hart voor De Gazelle. Ik kan me een duel bij SDOL herinneren dat we met twee bussen die kant opgingen en ik geloof dat er halverwege de wedstrijd al geen druppel bier meer beschikbaar was in Luttenberg. Het tekent De Gazelle.’’
,,Ik heb er ook veel vrienden aan overgehouden. Pas nog hadden we een bruiloft en kwamen de verhalen uit de oude doos weer boven. Herinneringen voor het leven. En dan bedoel ik niet eens de prestaties. Ook aan de zijlijn ontstond een hechte band.
Een aantal jonge Gazelle-mensen overleed in die periode en bij elke begrafenis of crematie was nagenoeg de hele club aanwezig. Bij de uitvaart van voormalig penningmeester Johan Kelder hebben we met z’n allen – na overleg met de nabestaanden uiteraard – het clublied van De Gazelle gezongen. Dan heb je wel even kippenvel op de armen hoor. Dat zijn even pijnlijke als moeilijke momenten, maar euforie en verdriet zorgen ook voor saamhorigheid.’’
Versterkingen.
Zoals de successen van begin deze eeuw daar ook voor zorgden, weet Maatman, die als speler van het derde elftal van zijn schoonvader binnentrad bij De Gazelle. ,,Ik was vanwege mijn heup afgekeurd als voetballer, maar merkte ook dat ik zonder trainen best lekker kon ballen bij De Gazelle. Ik voelde me er thuis en al snel kwamen er meer spelers naar de Rielerenk. Of dat door mij kwam? Nee, ik heb niemand benaderd. Johan Arendsen kwam erbij, net als wat jongens van Helios 2.’’
,,Later werden we nog veel sterker door de komst van jongens als Marco Haarbrink, Joost ter Stege, Frank Guigie en mijn broer Tom. Niet altijd de makkelijkste jongens, maar wel goeie voetballers. We zijn er samen in geslaagd een team van te maken. Zoals ook een echte Gazelle-jongen als Richard van den Berg meegroeide naar het niveau van de tweede klasse. We hadden een ijzersterk elftal en werden op handen gedragen door de club. Op zondag werden we soms bijna doodgeslagen door alle schouderklopjes in de kantine. Ons zelfvertrouwen groeide met de week en dan wil je als voetballer graag een stap harder lopen.’’
Tegenslagen
Na de derde promotie bleek het avontuur in de de tweede klasse van korte duur. Na een seizoen degradeerde De Gazelle alweer. ,,Voor veel mensen was het een opluchting dat we degradeerden, denk ik. Na jaren vol streekderby’s moesten we nu grote afstanden afleggen naar de Betuwe en Nijmegen. Dat was niet leuk. De resultaten werden minder en we kregen te maken met tegenslagen. Hoewel we lang volhielden, was het goed zo. Ik ben daarna nog drie jaar trainer geweest bij De Gazelle. Het was een prachttijd en als ik in de toekomst geen Korsakov krijg, dan vergeet ik deze periode de rest van mijn leven niet meer.’’